Rom blogt

31-12-2008  - De Zomerparkfeest nieuwjaarskaart is dit jaar gemaakt door ons eigen Kidz team en viel gisteren bij mij op de deurmat! Leuk. Het beschilderde doek bestaat helaas niet meer. Beschadigd en weggegooid in de container. Tijdelijke kunst. Verleden kunst voor jongelui die de toekomst hebben. Zij kijken alweer vooruit natuurlijk en realiseren zich dit helemaal niet. Voor mij is 31 december een dag om vooruit te kijken en te overdenken tegelijk. Ik las een Volkskrant artikel van een favoriet van mij, Theo Jansen. Hij stopt met zijn columns na 23 jaar. Ik citeer: “Ik begrijp al dat bloggen van tegenwoordig wel. Om te schrijven. Lezen dan liever weer niet”. Daar ben ik blijven hangen in het artikel. Ik snapte het. Ik hou ook een aantal blogs bij, zoals www.boingboing.net (de best gelezen blog van de wereld volgens mij), de inspirerende blogs van Studio Denk en www.blindedarm.com (neef van onze burgemeester Bruls). En ik lees er nog een paar meer. Maar wel met horten en stoten. Ik moet toegeven dat ik eigenlijk niet echt blog. Ik gebruik ook geen plaatjes wat steeds meer gebeurt in blogs. Dit is meer een column en dan niet op papier. Er zit een begin en eind aan en dat is helemaal niet bij een blog. Blog komt trouwens van web-log. Dagboek op het web. Wat jullie nu lezen op “Rom blogt” is ook geen echt dagboek. De titel klopt eigenlijk niet. “Rom columnt” bestaat niet. Of meer een essay, alhoewel dit niet wetenschappelijk is. Een opstel. Ja daar zit wat in, “Rom opstelt”. Nee dat klinkt niet. Een betoog? Nee, daarvoor is het niet stellig genoeg. Misschien zijn het wel overdenkingen, gebaseerd op wat ik meemaak. Wat je vroeger gewoon deed als je even rust had. En dat ik nu doe om mezelf rustig te krijgen. Een soort therapie. Retraite, Yoga. Als je fietst of autorijdt of wandelt, blog je eigenlijk onbewust ook en schrijf ik het in ieder geval niet op. Misschien is daarom “Rom blogt” ook wel het beste. Maar voordat het nu echt al 2009 is geworden wil ik mijn lezers een heel gezond Zomerparkfeest jaar toewensen met veel culturele inspiratie en artistieke betovering. Hè … nu is het meteen meer een brief geworden of een nieuwjaarswenskaart.

23-12-2008  - Soms verschijnen er berichten in de krant dat de verscheidenheid in de wereld minder wordt. Dat het aantal species of soorten in de natuur afneemt. Dat zou best kunnen. In mijn eigen kleine wereldje om me heen is dat anders. Ik zie veel leuke, interessante, creatieve en juist sterk verschillende mensen. Dat ligt natuurlijk gedeeltelijk ook aan mijzelf. Dat ik last heb van bepaald type ogen die dat zien. En daarvan genieten. Die ogen zijn op zich al een teken van juist een brede verscheidenheid aan mensen op deze wereld en in deze stad. Ook onze Zomerparkfeest vrijwilligers zijn van allerlei soort. Met allerlei verschillende kwaliteiten. Met allerlei verschillende interesses. Da’s mooi. Gisteren was ik bij Fransz Rombouts. Een specimen op zichzelf. Heerlijk. De uitvinder van de LAT relatie. Stijlvolle kamer. Verzamelaar van vele jaargangen Hitweek. Ingebonden. Hij draagt zijn archief over aan het Zomerparkfeest. Maar niet zomaar. Met verhalen. Veel verhalen. De verhalen vanaf de eerste ontstaansgeschiedenis van ons festival. Toen nog Zomerstraatfeest. In 1977. Geen Big Bang, maar meer een oersoep van creatieve, ondernemende mensen in de straat. Hans Thijssen voorop. Gedateerde bewijzen in de vorm van chronologisch geordende ordners. Met notulen, vaag gekopieerde kattebelletjes, de eerste statuten, keurige jaarverslagen en dito financiële stukken. Beter geordend dan mijn hele zijn. En dat feestje is geworden wat het nu is. Ik ken velen van de foto’s. Pieter, Sjaak, zijn Agnès, Fred, Funs, Amabile, Hay. En herken ik ze niet dan weet Fransz (met sz, net als enigszins) het wel. Met een glas Duitse witte wijn kletsen we door de middag. Ik haast me nog naar Sounds. Met een gekke muziekvraag, maar Herman heeft meteen ook een antwoord. Zoals ook Henk en Geert alles van muziek weten. Ik ontmoet een collega met een eigen verhaal. Het leven vlak voor Kerst is net “Man Bijt Hond” zelf. Ik ga de komende dagen wat snuffelen door het vergeelde, geurige papier. Ik ben nog benieuwder geworden dan ik al ben van mezelf. Nee, Darwin zorgt wel dat de verscheidenheid blijft. Zeker in deze stad. Zeker nu. Volgend jaar is het Darwin jaar. En dat is ook niet toevallig!

16-12-2008  - Er zijn mensen die altijd verliezen. Wat ze ook doen. Ze hebben altijd pech en alle ellende komt bij hen samen. Er zijn ook mensen die altijd winnen. Onder onze vrijwilligers zijn er ook een paar van zulke mensen. Neem Ger Nelissen. Hij deed mee aan de Kerstmannenloop op zondagnamiddag. Hij doet dan niet het standaard Chinese Kerstmannenpak aan, maar zorgt voor een prachtig eigen pak, versierd met buttons. De organisatie kan niet om hem heen. Hij wint glorieus in de categorie Kerstmannen. Of beter in de categorie Grote Kerstmannen. Hele Grote Kerstmannen. Hij helpt ook anderen die het veel minder hebben dan wij via Emmaus. Met veel enthousiasme. De Kerstprinsessen Toet en Taartje winnen trouwens in de categorie kleine groepen met hun prachtige arrenslee. Met rem. Toet of Taartje, ik weet nooit wie wie is, moet echter uit haar huis. Dus toch pech. En neem nu Joyce, het boerenbruiloft bruidje. Ze straalde dit weekend al bij het Plankenkoorts festival en de Kerstvrouwenloop. Straks met de Boerenbroeloft staat ze fier op de boerenkar en wordt ze door machtige boerenpaarden langs Take Five getrokken. Dan wordt ze door vele vrijwilligers toegezwaaid. Vanuit ons vergaderlokaal kun je haar dan bijna aanraken. Zo hoog zit ze dan. Hans Canters was ook present op dat festival in Venlo Zuid. Vorig jaar de terechte winnaar als Mick Jagger en nu met zijn Josje als Marvin Gaye, of zoals een spandoek van zijn zwoele fans aangaf, Marvin Gay. De tent swingde en werd extra opgewarmd toen Tjal als Anouk op de planken kwam. Compleet met tattoo. Tientallen spandoeken verrezen met de treffende tekst “Hup Anoek”. Ook Edith, dat vrolijke, lachende, opgeruimde meisje van het Kidzteam, was een van de wereldberoemde Spice Girls. Ik dacht eerst dat het Zomerparkfeest overal is. Maar onze vrijwilligers zijn overal. Misschien is dat ook wel hetzelfde.

12-12-2008  - Dit wordt mijn honderdste blog. Ik werd getipt. “Je bent bijna aan je honderdste blog” werd er gemaild. Ik heb het nageteld. Twee keer. Inderdaad. Ik kwam tot 99. Dus als ik jullie dit nu schrijf ben ik aan mijn honderdste blog bezig. Het gaat vanzelf. Elke keer weer. Ik heb er eigenlijk geen moeite voor hoeven te doen. De letters kwamen sneller uit mijn geest dan dat ik kon typen. Maar ik type dan ook met twee losse vingers. En met veel fouten tussendoor. Dus dan heb je al gauw dat je sneller denkt dan typt. Meestal heb ik inspiratie genoeg. Soms zelfs juist als ik een blog af heb. Dan kan ik zo weer gaan schrijven onder een nieuwe titel. Het is wel veranderd in de loop van de negenennegentig blogs. Eerst deed ik het meteen, rechtstreeks op het internet. Dat gevoel had ik erbij. Alsof iedereen kon meekijken als ik aan het typen was, inclusief de fouten en het deleten. Nu doe ik het eerst in Word en kopieer ik het hele stuk en plak het dan in het vakje, wat Sam voor mij heeft gereserveerd. Dan heb ik de minste schrijffouten. Want er zijn mensen die dat bijhouden. Da´s leuk. Dan krijg ik een zorgvuldig geformuleerde mail, dat ik wordt niet met dt heb geschreven. En dat had wel gemoeten. Natuurlijk niet bij ik word maar wel bij hij wordt of zij wordt. Begrijpt u me nog? Ik moet nu wel bijna stoppen met schrijven want ik ben bijna over mijn vakje heen. Als ik straks afsluit met de slotzin dan heb ik mijn honderdste blog bijna af. Eigenlijk gaat deze honderdste blog over de negenennegentig vorige blogs of over de negenennegentigste blog. Dus eigenlijk kun je de honderdeneerste blog schrijven over deze bijna afgeronde honderdste blog. En de honderdentweede blog over de honderd en een vorige blogs. Dus kun je oneindig doorgaan. Maar dan gaat het over niks. Dat doe ik niet. Want ik heb alweer inspiratie voor een nieuwe blog en die heeft niks te maken met de vorige, sorry, deze blog.

05-12-2008  - Het is koud in het Julianapark. Nat. Kaal. En het park ziet er gehavend uit. Een omgeploegde voren in het gras langs het fietspad. De berg wit zand is net weggehaald. Eindelijk. Een nieuw stukje fietspad. En een verloren stuk fietspad. Iedereen heeft terecht zijn eigen route gemaakt. De fietsbandsporen zijn afgetekend in de modder wat eerst gras was. Het verloren stuk, zal eerdaags doodlopen en weggekrast worden met grote bulldozers. Daar stonden de Zomerparkfeest cateraars half op het roodgekleurde fietspad. Zij aan zij. De Koel en Tom Quicken. En Ozer Catering. Hij heeft er zelfs een foto van op zijn website. Als dat straks ook gras wordt, dan hebben de lantaarnpalen ook hun functie verloren. Zij staan er bij de gratie van het fietspad. Toverstaafjes werden ze ook wel genoemd. Met dat witte verlichte stukje en verder een zwart staafje. Net als in je kindertoverdoos. Gekregen van Sinterklaas. Uit gewoonte fiets ik nog die route via de Stalbergweg naar de stad. De straat over bij de stoplichten en dan een scherpe bocht naar rechts. Uitkijken dat je niet uitglijdt. Zeker met dit najaarsweer. Ik weet dat het een kwestie is van tijd. Dit fiets ik nog een paar keer en dan moet het anders. Toch fiets ik door tot op het laatste moment, verwacht ik. Als moet ik mijn fiets door de modder heen trekken. De macht van de gewoonte. Zo fiets ik in de herfst ook altijd net te lang met zomerkleren aan. Als ik dan toch geswitcht ben, dan fietsen we vanuit het centrum kaarsrecht door het Julianapark. Via het gloednieuwe stukje fietspad. Bij de nieuwe stoplichten de Burgemeester van Rijnsingel over. En dan een scherpe bocht naar rechts. Of naar links. Wel nog steeds uitkijken. Zeker met dit vieze najaarsweer.